Sayın'lar...

İnsan beyni istemediği şeylere zorlarmı bedeni , mesela yanlış olduğunu bile bile konuşturabilir mi ağzı ? İstemediği kelimeleri duyacağını bile bile o telefonu götürümü kulağına ve kalbin kırılacağını bile bile inanırmı karşı tarafın dediklerine ? İnanırmış arkadaş duyduklarına da,yaptıklarına da hatta abartıp severmiş bu ruh halini..Tanıyorum etrafımı yeni yeni lise bitimindeki halim gözümün önünde üniversiteye,yurttakilere alışma çabalarım ,insanlara olan yanlı yaklaşımım,kimseye güvenmiyeceğim diye kendime unutmamak için sürekli tekrar yapmalarım... Aştım sanmıştım bu durumları olduğum yerdeymişim, bunca zaman dört nala koştuğumu düşünsemde, bir arpa boyu kadar bir yol varmış insan hayatında ,ben o yolu tamamladığıma inansamda daha yeni girmişim o yola şimdi şimdi idrak eder oldum...Ama istemiyorum artık etrafımda olup bitenleri öğrenmek sıkılıyorum,susuyorum,gülüyorum ama geçemiyorum... Çakıldım kaldım olduğum yere girdiğim şokunda etkisiyle. Aslında kaç yıllık geçmişin oluşturduğu sarayın kapısından çıkarken insanlıktan nasibini almış dediklerimin soytarılığına olan inancımla arkamı döndüm kimsenin olmadığını gördüm ... Sarayda ,bahçeleride,güzel kokan o çiçeklerde benim gönlümdeymiş... Herşeyin farkına varınca önüme döndüm, bıraktıklarım kadar önümdekilerde güzelmiş ben bu güzellikleri şimdi gördüm... 2 yada 3 yıldır...İşte yıllarını karıştırdığım kadar zaman önce hayatıma giren insanlar 2 yada 3 saniyede seni dağatabilecek kadar kötü düşüncelerle doluymuş ... Dolu olan onların kötülüğüymü yoksa  benim gözlerimmi ? SesSsizlik oldu dimi....